Թվում է ամենահարմար հողը ավազոտ կամ ավազախառն հողն է, որտեղ կաղնին կարող է ամենուրեք զորեղ արմատներ գցել: Դրա հետ միասին պահանջվում է նաև այնպիսի դիրք, այսինքն, ազատ տարածություն, որ նա կարողանա բոլոր կողմերից իր վրա կրել և՛ արևի լույսը, և՛ անձրևի ու քամու ազդեցությունը: Քամուց ու փոթորկից պաշտպանված, ապահով տեղում աճած կաղնին ոչ մի բանի պետք չի գա. Մինչդեռ հարյուրամյա պայքարը բնության տարերքի դեմ նրան ուժեղացնում ու հզորացնում է, և նա իր լրիվ հասունացման շրջանում մեզ հիացմունք է պատճառում:

ԳՅՈԹԵ